CHARON Przewoźnik zwłok
Legenda o Charonie
Legenda o Charonie przedstawia fascynującą postać, której rolą było przeprowadzanie zmarłych do ich wiecznego domu — krainy Hadesa bądź podziemi. Charon jawi się jako postać tajemnicza i o mrocznym usposobieniu, wywodząca się z nocnego mroku i cieni.
W greckiej mitologii Charon uosabia przewoźnika dusz. Jego zadaniem było przewieźć dusze zmarłych do Hadesu, gdzie były skazane na spoczynek w nieskończoność.
Opisywany jest jako zaniedbany starzec w rozchełstanych szatach z białą brodą, brudną, posępną twarzą i usposobieniem pełnym zgorzknienia. Wedle legend, Charon płynął w swojej łodzi, której żagle były symbolem jego podróży. Okręt ten był stale pokryty rdzą i zniszczeniem.
Charon przemierzał rzekę Acheron, zwaną "rzeką cierpienia", w podróży bez końca i zmiany, co czyniło jego egzystencję przytłaczająco monotonną. Jedynym urozmaiceniem w jego wędrówce były sporadyczne momenty, kiedy żywy śmiertelnik próbował przejść do podziemnego świata. Geneza mitu o Charonie
Zgodnie z podaniami, Charon, sternik świata podziemnego, był potomkiem Nyks i Ereba, urodzonym w tak zamierzchłych czasach, że nikt nie pamiętał jego początków. Nyks, bogini nocy, była tak olśniewająca pięknością, że nawet Zeus ją obawiał się. Jako córka Chaosu, była świadkiem narodzin kosmosu.
Ereb, bóg ciemności i cienia, dominował nad mgiełkami otaczającymi skraj świata i był obecny we wszystkich podziemnych krainach. Jako brat Nyks, wspólnie z nią spłodzili dwoje dzieci: Eter – jasność i blask oraz Hemera – dzień.
Nyks również samodzielnie zdołała począć inne potomstwo, poza Ereba. W ten sposób przyszli na świat bracia Charona:
Moros (los)
Tanatos (śmierć)
Hypnos (sen)
Geras (starzenie się)
Ezis (cierpienie)
Apate (podstęp)
Nemezis (odwet)
Eris (spór)
Filotes (przyjaźń)
Momos (szyderstwo)
Hesperydy (boginie zmierzchu)
Oniros (sny)
Kery (duchy zniszczenia i śmierci)
Mojry (boginie przeznaczenia)
Charon jako przewoźnik dusz
W mitycznych opowieściach imię Charona oznacza "oślepiający blask". Wierzono, że tuż przed śmiercią człowiek doświadczał wyjątkowego błysku w oku, co miało odniesienie do imienia przewoźnika, tłumaczonego także jako "ten o dzikim wzroku" lub "ten o płomiennym spojrzeniu". To właśnie Mojry, siostry Charona, wezwały go do spełnienia swojej roli, niecierpliwie oczekując, kiedy ktoś zbliżał się do śmierci. Charon wtedy przybywał na brzeg, by oczekiwać na duszę zmarłego. Nie każda jednak dusza mogła przepłynąć z nim rzekę cierpienia. Za przejazd należało uiścić opłatę.
Dlatego też Grecy chowali swoich zmarłych, umieszczając monetę pod językiem. Stanowiła ona płatność dla Charona za przewóz do Hadesu. Ci, którzy nie mieli przy sobie monety lub zostali pochowani niezgodnie z rytuałem, skazani byli na stuletnie błądzenie wokół rzeki. Po upływie tego czasu Charon zezwalał im na przeprawę bez opłaty. Charon i Hades
Legenda głosi, że zaledwie dwóm osobom udało się przekroczyć rzekę do Hadesu i powrócić do świata żywych. Był wśród nich Herkules, którego Charon przewiózł do podziemnego świata bez pytania o powód ani wymagania zapłaty, za co później bogowie go ukarali rokiem więzienia.
Drugi śmiertelnik, Orfeusz, zdołał oczarować Charona za pomocą muzyki, przełamując jego wolę. Charon zezwolił także bogini Psyche, personifikacji duszy, na przejście, poddając się jej podstępom.
Chociaż Charon spędzał czas przeważnie na rzece Acheron, miał również prawo żeglować po innych rzekach podziemnego świata, takich jak Kokytos (Rzeka Łez), Flegeton (Rzeka Ognia), Lete (Rzeka Zapomnienia) i Styks (Rzeka Nienawiści).
